Internationaal recht, als een afzonderlijke wet, verschillend van internationaal publiekrecht, gescheiden in de tweede helft van de 20e eeuw. Dit vanwege praktische noodzaak. Het feit is dat vanaf dat moment interpersoonlijke relaties in de samenleving, waarin een vreemd element aanwezig was, zich het vaakst begonnen te manifesteren.
Het vreemde element wordt in drie vormen beschouwd:
1) Het onderwerp is een buitenlandse burger;
2) Object - de locatie van een object op het grondgebied van een vreemde staat;
3) Juridisch feit;
4) Gemengd - dat wil zeggen, er zijn verschillende van de bovenstaande elementen.
De Duitse en Italiaanse scholen waren pioniers op het gebied van internationaal privaatrecht. Ze waren het eens in de conclusie dat het onmogelijk is om een wet toe te passen op een persoon waarvan de handeling hem vreemd is. Bovendien ontstond er een reële behoefte voor de ene staat om een legitiem rechtsfeit te erkennen dat zich in een andere staat heeft voorgedaan.
De enige gevallen waarin het mogelijk is om af te wijken van het postulaat: "toepassing van zijn nationale recht op een persoon" waren:
1) Het nationale recht van een vreemde staat is in strijd met de openbare orde van de woonstaat.
2) De persoon weigerde het nationale recht op hem toe te passen.
3) De werking van het principe, dat als volgt klinkt: "de vorm van de transactie wordt bepaald door de plaats van uitvoering."
Als we het hebben over de plaats waar het internationaal privaatrecht verscheen, dan is het ontstaan in Europa, maar kreeg het zijn naam in de VS. Als men zich verdiept in de naam van het internationaal privaatrecht, kan men zien dat de belangrijkste semantische lading wordt gedragen door het woord "privé". In deze context betekent het dat non-public relations onderworpen zijn aan regulering, waarbij onderwerpen gelijk zijn en niet ondergeschikt aan elkaar. En het woord "internationaal" betekent dat er een internationaal element is.
