Morele schade is lichamelijk of geestelijk lijden dat een burger is aangedaan door handelingen die inbreuk maken op immateriële goederen die hem toebehoren of die persoonlijke morele rechten schenden.
Een van de vormen van morele schade is de ervaring die gepaard gaat met een ziekte die is ontstaan als gevolg van moreel lijden door schending van rechten.
instructies:
Stap 1
De wetgeving van de Russische Federatie, namelijk art. 151 van het Burgerlijk Wetboek definieert het begrip "morele schade" als "lichamelijk en geestelijk lijden". Dit betekent dat de acties van de persoon die de schade heeft veroorzaakt noodzakelijkerwijs negatief moeten worden weerspiegeld in de geest van het slachtoffer. Het kan zijn als verschillende mentale reacties van het lichaam (lichamelijk lijden) of ervaringen (moreel lijden). Uitingen van gevoelens zullen manifestaties zijn van toestanden als schaamte, angst, vernedering en bijbehorende emotionele manifestaties.
Stap 2
Vorderingen tot vergoeding van immateriële schade worden meestal samen met de hoofdvordering (vergoeding van materiële schade veroorzaakt door een misdrijf of andere onwettige handelingen) bij de rechtbank ingediend. Bij het indienen van een dergelijke aanvraag is het noodzakelijk om de essentie van uw wensen zo duidelijk mogelijk te omschrijven, evenals de redenen waarom u deze aanvraagt. Vergeet niet dat de claim altijd moet worden ondersteund door passend bewijs. In ons geval kan dit de getuigenis van getuigen zijn, een medisch rapport over de gezondheidstoestand, enz. afhankelijk van de situatie.
Stap 3
Vorderingen tot vergoeding van morele schade zijn alleen onderwerp van behandeling bij de rechtbank (hoewel vredesakkoorden tussen de partijen mogelijk zijn zonder proces, maar dit is zeldzaam).
Een belangrijk punt hierbij is de definitie van de omvang (geldwaarde). Hierbij moet gezegd worden dat de beoordeling van dezelfde gebeurtenissen door verschillende mensen niet hetzelfde is. De bepaling van de hoogte van de morele schade is dus strikt subjectief.
Stap 4
In navolging van het bovenstaande wordt de hoogte van de vergoeding van immateriële schade uitsluitend door de rechter bepaald. Idealiter wordt in de conclusie van eis geen specifiek bedrag vermeld, maar dient alleen een verzoek aan de rechtbank om vaststelling ervan te worden gedaan. In de praktijk wordt het gewenste bedrag aan schadevergoeding echter meestal aangegeven in de claim. Bij het bepalen van de hoogte van de immateriële schade verduidelijkt de rechtbank het standpunt van de eiser op dit punt, beoordeelt hij uitgebreid (naar zijn innerlijke overtuiging) de huidige situatie en neemt vervolgens een beslissing. In de meeste gevallen is de hoogte van de vergoeding veel lager dan oorspronkelijk vermeld.
