Na de val van het beruchte IJzeren Gordijn in de USSR, vertrokken veel Sovjetmuzikanten om "Europa te veroveren". En ze raakten echt in shock toen ze hoorden dat de liedjes die in hun geboorteland praktisch "met een knal" werden geaccepteerd, niet echt nodig zijn voor het Westen. Het was ook een openbaring dat het niet zo gemakkelijk was om een buitenlandse luisteraar voor zich te winnen. Weinigen waren in staat om dit probleem later op te lossen.
Spartakus is de kampioen
Het is merkwaardig dat Aram Khachaturyan de eerste en enige Sovjet-componist wiens muziek de West-Europese hitlijsten bereikte en echt grote populariteit genoot. Een gezamenlijke opname uit 1972 met het London Symphony Orchestra onder de naam Spartacus stond hoog in de Britse hitlijsten op de 16e plaats voor een debutant, en bleef daar 15 weken.
Helaas kon Khachaturian zelf niet achterhalen waarom de "Spartak" -muziek de Britten zo leuk vond. En die fragmenten van zijn briljante werken klonken natuurlijk zonder enige vergoeding in de Hollywoodfilms van Brass, Kubrick en Cameron. Maar Aram Iljitsj was eerder een uitzondering. Zijn talrijke collega's, verstoken van het theoretische vermogen om direct muzikaal materiaal te communiceren en uit te wisselen, konden niet eens hopen op een minimale erkenning. En ze hadden geen idee hoe ze dat moesten bereiken.
Zoek een producent
Boris Grebenshchikov en Gorky Park worden beschouwd als de "pioniers" van het promoten van Sovjet-rockmuziek. Maar ze hebben eerder sensationele contracten te danken aan een gelukkige ster. Meer precies, het is genoeg voor de occasionele interesse van Amerikaanse producenten en mensen die een bepaalde invloed hebben gehad. Stel dat Grebenshchikov, hoewel zijn soloproject in Amerika mislukte, werd geholpen door Dave Stewart van de Euruthmics-groep. En de korte termijn populariteit van Gorky Park onder het Engelssprekende publiek in de Verenigde Staten en vervolgens Scandinavië werd veroorzaakt door de grote belangstelling voor de Sovjet-perestrojka, de ineenstorting van het communistische systeem, het einde van de Koude Oorlog, een zekere nieuwigheid en, en vooral de hulp van Stas Namin, Frank Zappa en John Bon Jovi.
Zo zijn de eerste punten van de "instructie" voor muzikanten die ervan dromen om in het buitenland beroemd te worden, veel geluk, het uiterlijk of het zoeken naar een competente en ervaren producer en, natuurlijk, kennis van de Engelse taal. Dit laatste is belangrijk, zelfs rekening houdend met het feit dat er in de Verenigde Staten veel bekende en zelfs geliefde zangers en muzikanten zijn, die veel vaker Russisch spreken. Maar het geheim is simpel: ze zingen meestal alleen voor Russisch sprekende emigranten.
De namen van deze Russisch-Amerikaanse popsterren zijn Lyubov Uspenskaya, Mikhail Gulko, Alexander Zhurbin, de eerste artiest van Vologda, Anatoly Kasheparov, Anatoly Mogilevsky, Willie Tokarev, Mikhail Shufutinsky en anderen. Overigens begon een nieuwe golf van creatieve emigratie met de beroemde Aida Vedischeva die in de eerste helft van de jaren '70 praktisch uit de Unie naar Amerika werd geperst. Helaas, maar Vedischeva, met al haar onbetwiste vocale talent en de massa hits zoals "Song about bears", "Hey, sailor!", "Forest deer", "Chunga-Changa", "Help me" en anderen, worden Amerikaanse popster heeft gefaald. Ze heeft geen echte producer ontmoet …
Hallo Eurovisie
Aan het Eurovisie Songfestival, dat sinds 1956 wordt gehouden voor jonge artiesten, hebben Sovjetartiesten nooit deelgenomen. Om precies te zijn, ze namen slechts één keer deel, toen Alla Pugacheva, een verre van jonge koningin van het Sovjet-podium van de jaren 70, plotseling naar Eurovisie-97 kwam. Na slechts de 15e plaats te hebben ingenomen, heeft Alla Borisovna de populariteit van Russische muziek duidelijk niet vergroot. Jonge Russische performers en toekomstige winnaars van de Alsou, Serebro en Tatu (t. A. T.u.) competitie bleken begrijpelijker voor de jury. Om de belangrijke reden dat de stemmen, beelden en arrangementen van Russische vrouwen geliefd waren bij luisteraars, journalisten en, belangrijker nog, producenten veel meer. Conclusie: als je gehoord en gewaardeerd wilt worden, bereid dan hoogwaardig en passend materiaal voor vandaag voor.
Misschien wel de meest moderne manier om de harten van westerse muziekliefhebbers en professionals te beïnvloeden, is het internet en de mogelijkheid om je video's gratis te uploaden op openbare pagina's. Dit is hoe de toekomstige Eurovisie-deelnemer Pjotr Nalich en de gewone Russische schooljongen Nikolai Voronov beroemd werden, wiens zelfgemaakte videoclips, duidelijk ongewoon met elementen van een freakshow en een zekere schandaligheid, een miljoen internetpopulariteit wonnen. Nu hebben beide virtuele zangers zelfs echte managers met producers en uitgebreide creatieve plannen. En Nalich toerde helemaal met succes, en niet te vergeten zijn rijder met meerdere pagina's als eerste te sturen. Conclusie: leer internetten en weet het publiek te verrassen en zelfs te shockeren met je eigenheid.
De gevraagde Netrebko
De meeste Russen, die ooit in de westerse hitlijsten flitsten, hebben ze lang geleden verlaten en uit het geheugen verdwenen. De enige uitzondering is de nieuwe Russische opera prima Anna Netrebko, die tijdens de opening van Sochi-2014 het Olympische volkslied zong. Anna slaagde erin een hoge mate van vraag te bereiken op het Europese continent, waar ze herhaaldelijk de leiders van de nationale hitlijsten van Oostenrijk, België en andere landen en in Noord-Amerika bereikte. Trouwens, in Oostenrijk, dat klassieke muziek weet te waarderen, zijn er een tiental albums van de Russische vrouw uitgebracht. Hieruit volgt de belangrijkste conclusie: om de dag na het concert gewaardeerd en niet vergeten te worden, moet je niet alleen hard maar ook mooi leren zingen.
