Lange tijd vroeg het Russische parket van collega's uit Cambodja om de van ernstige misdaden beschuldigde zakenman Sergei Polonsky uit te leveren. Als gevolg daarvan hielden de Cambodjaanse autoriteiten hem vast, overwogen het verzoek van Moskou en lieten hem vervolgens op borgtocht vrij, waarbij hij zijn gedwongen terugkeer ontkende. Veel landen uit de lijst van degenen die nog geen uitleveringsverdrag met Rusland hebben ondertekend, doen hetzelfde.
Wat is uitlevering?
Uitlevering (van de Latijnse woorden ex - "van buiten" en traditio - "overdracht") betekent de arrestatie en gedwongen terugkeer naar huis van burgers die in hun thuisland een misdaad hebben begaan en naar het buitenland zijn gevlucht. Het wordt ook toegepast op verdachten en personen die tot gevangenisstraf zijn veroordeeld, een van de vormen die staten gebruiken in de strijd tegen misdaad. Alle uitleveringszaken vinden plaats met medewerking van niet alleen het parket, de rechtbank, de politie en andere wetshandhavingsinstanties, maar ook het Nationaal Bureau van Interpol.
Is uitlevering verplicht?
Kortom, bijna alle staten bestrijden de misdaad actief. In feite gaat het niet zo soepel, aangezien de belangrijkste voorwaarde voor uitlevering een formeel verdrag is. De afwezigheid van hem, zoals bijvoorbeeld in Rusland en de Verenigde Staten, wordt een goede reden om te weigeren de crimineel uit te leveren aan zijn vaderland.
Experts op het gebied van internationaal recht benadrukken dat het ondertekenen van een verdrag helemaal geen verplichting is, maar een recht. Veel kan de beslissing beïnvloeden. Bijvoorbeeld slechte relaties tussen presidenten. Daarom is er geen volledige lijst van landen waaruit helemaal geen uitlevering is. Het is echter bekend dat bijna iedereen, inclusief Rusland, de uitlevering van alleen hun eigen burgers grondwettelijk verbiedt, ze worden thuis berecht.
Veel mensen herinneren zich waarschijnlijk het tragische verhaal van de inbeslagname van een Sovjet-vliegtuig en de kaping ervan naar Turkije door de vader en zoon Brazinskas in 1970. Vervolgens eiste de Sovjetregering aanhoudend en herhaaldelijk de uitlevering van de kapers en moordenaars, maar elke keer werd dit alleen geweigerd vanwege het ontbreken van een overeenkomst.
Op dit moment heeft Rusland 65 overeenkomsten getekend met landen die ook lid zijn van het Interpol-systeem. Tegelijkertijd zijn de Russen er nog niet in geslaagd om met nog 123 vertegenwoordigers van dit internationale systeem tot overeenstemming te komen. Onder de "refuseniks" bevinden zich met name de VS, Groot-Brittannië, Venezuela, Wit-Rusland, Oekraïne, China, Zweden, Israël, Japan, Polen en anderen. Dat wil zeggen, in theorie kunnen al deze meer dan honderd landen de verzoeken van de Russische autoriteiten om voortvluchtige criminelen uit te leveren, vaak negeren. Maar ook andersom.
Contract op voorraad
Soms komt het voor dat uitlevering buiten de overeenkomst om plaatsvindt. Er is een geval bekend waarin Israël desondanks Shumshum Shubaev wilde uitleveren aan Rusland, die ze zochten voor het plegen van een brute moord in Kislovodsk. Maar hij maakte dit gebaar pas nadat hij had beloofd Shubaev na het proces terug te sturen naar een Israëlische gevangenis. Trouwens, de Israëli's hebben aan Bosnië en Herzegovina de voormalige Servische soldaat Alexander Cvetkovic uitgeleverd, die werd beschuldigd van bloedbaden tijdens de burgeroorlog.
Natuurlijk heeft de medaille ook een andere kant: zelfs met de huidige afspraak wordt uitlevering geweigerd. De gronden kunnen onvoldoende bewijs zijn van het misdrijf; politieke, niet criminele, achtergrond van het verzoek; het verstrekken van politiek asiel aan een persoon; misbruik in gevangenissen; de aanwezigheid van marteling en de doodstraf.
Japan is zelfs nog verder gegaan en kan verzoeken alleen negeren op grond van het feit dat ze worden gedaan aan etnische Japanners die naar hen zijn gevlucht. Dit is precies wat er gebeurde toen Peru de voormalige president van zijn land, Alberto Fujimori, uit Tokio probeerde uit te leveren.
Beloofde land
Veel criminelen, vooral de rijken, verschuilen zich niet altijd in Engeland, Zweden of Israël, die hen niet uitleveren aan hun thuisland of uitleveren, maar met veel moeite. Vaak kiezen ze voor onderdak voor de zogenaamde offshore-zones of economisch onderontwikkelde en daarom vooral gastvrije staten van Azië en Midden-Amerika. Met name de laatstgenoemde omvatten het reeds genoemde Cambodja, evenals Belize, Guyana, Nicaragua, Trinidad en Tobago, de Turks- en Caicoseilanden en dergelijke. Hun hulpbronnenarme economie is sterk geïnteresseerd in de instroom van buitenlands kapitaal. Zelfs als hij een crimineel spoor heeft.
