De beroemde Romeinse wet, die meer dan duizend jaar bestond in het oude Rome en het Byzantijnse rijk van de VIII voor Christus tot de VIII eeuw na Christus, vormde de basis van de rechtssystemen van Europese staten. Een van de onmisbare attributen van het Romeinse recht is het veto, dat verschilt in "sterk" en "zwak".
Bij een zwak veto hoeft het parlement/internationale organisatie alleen het wetsvoorstel te heroverwegen. Een sterk veto is per definitie moeilijker te overwinnen, en deze macht wordt meestal genoten door presidenten in ontwikkelde landen (VS, Duitsland en andere).
Geschiedenis van het recht
De geschiedenis van het veto gaat terug tot het tijdperk van het oude Rome, toen tribunes werden gecreëerd om de rechten van de lagere lagen van de bevolking - de plebejers - te verdedigen. Vertaald uit het Latijn betekent veto "Ik verbied". Daarom, zoals de naam al aangeeft, is dit het recht om iets te beperken. Het rechtssysteem van het Romeinse Rijk vormde de basis van veel Europese rechtssystemen, dus het gebruik van beperkende rechten is logisch.
De betekenis van het veto
Een dergelijk recht biedt een persoon of groep personen de mogelijkheid om eenzijdig de vaststelling van bepaalde schriftelijke en mondelinge besluiten te blokkeren. Dat wil zeggen, als bijvoorbeeld 30 mensen voor de aanneming van een ontwerp (resolutie, resolutie en soortgelijke besluiten) stemden en slechts één stemde tegen, waarbij een veto werd opgelegd, dan wordt het ontwerp niet aanvaard en wordt een nieuwe stemdatum vastgesteld.
Het is opmerkelijk dat elk van de deelnemers aan de discussie, vergadering of commissie het recht heeft om een onbeperkt aantal keren een veto uit te spreken. Daarom kan de goedkeuring van een gemeenschappelijk besluit vele jaren worden uitgesteld en uiteindelijk zelfs niet worden aanvaard. Het veto wordt actief gebruikt door internationale organisaties bij het nemen van beslissingen van enig belang.
Vaak hoor je dat bijvoorbeeld op sommige bijeenkomsten van de VN (NAVO, Europees Parlement en andere internationale organisaties), een vertegenwoordiger van een van de landen het vetorecht gebruikte en de goedkeuring van het document werd geblokkeerd.
Onder de levendige voorbeelden van langdurig gebruik (tot op zekere hoogte op de rand van permanent) van een dergelijk beperkend recht, kan men de positie van Griekenland opmerken met betrekking tot de intenties van Turkije om toe te treden tot de Europese Unie. De afgelopen 14 jaar heeft de Turkse Republiek, grotendeels dankzij het Griekse veto, niet geprofiteerd van de voor de hand liggende en denkbeeldige voordelen van toetreding tot Europa.
Ook vermeldenswaard is het "nieuwe" voorbeeld van veto. Dit is de aanneming van een resolutie van de VN-Veiligheidsraad over de wettigheid van het referendum op de Krim. Om preciezer te zijn, bij de afwijzing van een internationaal document vanwege de blokkering ervan door de Russische Federatie als permanent lid van de VN-Veiligheidsraad. Het is opmerkelijk dat de vertegenwoordigers van de Volksrepubliek China zich van stemming hebben onthouden, wat tot op zekere hoogte een langdurige bespreking van de resolutie garandeert.
