De arbeidswet van de Russische Federatie voorziet in twee soorten leercontracten: met een werknemer die deel uitmaakt van het personeel van de organisatie en met wie het de bedoeling is om na voltooiing van de opleiding een arbeidsovereenkomst te sluiten (op zoek naar een baan). Tegelijkertijd kan training zowel worden uitgevoerd op basis van de onderneming als door werknemers naar gespecialiseerde onderwijsinstellingen te sturen.
In de praktijk bestaat er echter ook een derde type studentenovereenkomst: een tripartiete overeenkomst tussen een onderneming, een universiteit en een doelstudent. Het fundamentele verschil tussen het laatste type leerovereenkomst van de eerste twee is dat de beoogde student niet onderworpen is aan de interne arbeidsreglementen van de onderneming, hij ontvangt geen vergoeding van de organisatie tijdens de stageperiode (behalve een beurs, indien het contract daarin voorziet), neemt op geen enkele wijze, zelfs niet in de vorm van een industriële praktijk, niet deel aan de hoofdactiviteiten van de onderneming. De rechtspraktijk volgt dit pad: leercontracten met werknemers en werkzoekenden zijn onderworpen aan de normen van de arbeidswet van de Russische Federatie (dit betekent dat de verjaringstermijn voor het indienen van een vordering bij de rechtbank 1 jaar is en geschillen die voortvloeien uit dergelijke contracten zijn onderworpen aan de jurisdictie van districtsrechtbanken, ongeacht het bedrag van de vordering). De trilaterale overeenkomst voor training is civiel, dat wil zeggen, bij het oplossen van geschillen uit dergelijke overeenkomsten, worden de rechtbanken geleid door het burgerlijk wetboek van de Russische Federatie (hier is de gebruikelijke verjaringstermijn 3 jaar en hangt de jurisdictie af van de omvang van de vorderingen: tot 50 duizend roebel - magistraten, meer dan 50 tr - district).
Vaak schenden personen die een opleiding volgen op kosten van de werkgever (of toekomstige werkgever) de voorwaarde van de leerovereenkomst over de noodzaak om voor een bepaalde periode na hun afstuderen in de organisatie te werken, of te kwader trouw een opleiding volgen en worden ze verwijderd voor het einde van de stageperiode.
De inhoud van de vordering is grotendeels afhankelijk van de tekst van de studentenovereenkomst. Als in het contract bijvoorbeeld staat dat de werknemer in geval van ontslag vóór de in het contract bepaalde termijn alle kosten van de werkgever voor zijn opleiding vergoedt, dan moet in de vordering de verplichting worden vermeld om te vergoeden: de kosten van een opleiding in een onderwijsinstelling instelling, de door de werkgever betaalde beurs, de kosten van levensonderhoud, reiskosten, enz.
Als een dergelijke voorwaarde niet in het contract staat, wordt al het bestede terugbetaald in verhouding tot de gewerkte tijd, zoals aangegeven in de arbeidswet van de Russische Federatie. Tegelijkertijd zijn ook hier de redenen van ontslag van belang, bijvoorbeeld als een werknemer wordt ontslagen vanwege ontslagen, is het niet raadzaam om van hem de gelden te eisen die aan zijn opleiding zijn besteed. Als de student is geschorst wegens onvoldoende studie, dan komen alleen die kosten voor vergoeding in aanmerking die de werkgever op dat moment daadwerkelijk heeft weten te maken.
Ter ondersteuning van de vordering dienen de volgende documenten aan de rechtbank te worden overgelegd: een leerovereenkomst, een bevel tot verwijdering of een bevel tot beëindiging van een arbeidsovereenkomst, een attest van de opleidingskosten, loonlijsten op de opbouw van een beurs, indien het is betaald enz.
