Bij het bestuderen van verschillende takken van rechtswetenschap doen zich vaak problemen voor die verband houden met een verkeerd begrip van de essentie van subjectief recht. Deze categorie is een van de belangrijkste in de jurisprudentie. Subjectieve rechten houden verband met de behartiging van de belangen van personen in een specifieke enkele rechtsbetrekking. Ze moeten niet worden verward met het objectieve recht, dat een complex systeem van normen en regels voor sociaal gedrag is.
Subjectief recht wordt in de jurisprudentie een maatstaf van mogelijk gedrag genoemd die is toegewezen aan een bevoegd persoon en wordt gewaarborgd door de toewijzing van taken aan andere deelnemers aan de rechtsbetrekking. We hebben het hier over de mate van toelaatbaar gedrag, dat op basis van objectief recht wordt gerealiseerd en verworven.
In de loop van de ontwikkeling van sociale relaties verschijnen subjectieve rechten en plichten afzonderlijk tussen twee afzonderlijke deelnemers aan sociale interactie. Na verloop van tijd ontstaat dezelfde relatie tussen andere leden van de samenleving, waardoor er behoefte is aan wettelijke regulering. Vanaf dit punt begint de formele definitie van de rechtsstaat. De geformaliseerde norm geeft aan met welke mate van gedrag de subjecten van rechtsbetrekkingen zijn begiftigd, wie van hen subjectieve rechten en plichten heeft.
Subjectieve rechten worden gerealiseerd door het verrichten van bepaalde handelingen door deelnemers aan rechtsbetrekkingen ter verkrijging van voordelen, waarbij een rechtsverhouding is ontstaan. Het subjectieve recht van de een komt overeen met de wettelijke verplichting van de ander. Het subjectieve recht vervalt in geval van weigering ervan of wanneer dit recht wordt overgedragen aan andere personen.
Dit type recht kreeg zo'n naam, omdat subjectief recht rechtstreeks verband houdt met de bevrediging van de behoeften van een individueel onderwerp. Bovendien hangt de uitoefening van dit recht af van de subjectieve wil van een persoon, van zijn wens om deze of gene handeling uit te voeren of te weigeren. Als de handelingen rechtmatig zijn, kan een persoon niet worden beperkt in het kader van toegestaan gedrag, hij heeft recht op de voordelen die aan deze persoon worden verstrekt. Als er geen behoefte is aan het goede, wordt het subjectieve recht irrelevant en wordt het niet gerealiseerd.
Als voorbeeld kunnen we een situatie noemen waarin een persoon, teleurgesteld in de acties van een politieke leider, daarop reageert met politieke passiviteit en weigering om deel te nemen aan verkiezingen. Met andere woorden, we hebben het hier over de weigering om het stemrecht uit te oefenen. Subjectief recht wordt in dit geval irrelevant voor de drager van rechtsbetrekkingen.
