De verjaringstermijn voor schulden is vastgelegd in de burgerlijke wetgeving van de Russische Federatie. Tegelijkertijd gaat het gebruik van deze periode gepaard met bepaalde nuances waarmee rekening moet worden gehouden, zelfs in het stadium van het voorbereiden van documenten voor de rechtbank.
De verjaringstermijn in overeenstemming met de huidige burgerlijke wetgeving van de Russische Federatie is de periode die aan een persoon wordt toegekend om zijn geschonden recht te beschermen. Deze termijn is van toepassing op geldelijke en andere verplichtingen, terwijl het voor het gebruik van de verjaringstermijn noodzakelijk is om een civiele zaak bij de rechtbank aanhangig te maken.
De algemene verjaringstermijn is beperkt tot drie jaar, maar voor sommige soorten verbintenissen stelt de wet bijzondere termijnen van langere of kortere duur vast. Deze periode mag in ieder geval niet langer zijn dan tien jaar. De verjaringstermijn gaat in op het moment dat betrokkene kennis heeft gekregen van de schending van zijn eigen recht (of van een dergelijke schending had moeten weten).
Hoe gebruik je de verjaringstermijn?
Veel mensen denken ten onrechte dat de verjaringstermijn automatisch wordt toegepast door de rechterlijke macht. In feite heeft deze categorie absoluut geen invloed op de mogelijkheid om zich tot de rechter te wenden van de persoon wiens rechten zijn geschonden. De rechtbank aanvaardt de vordering en start een normale civielrechtelijke zaak. Bovendien, voordat de belanghebbende het verstrijken van de verjaringstermijn aankondigt, beoordeelt de gerechtelijke overheid het geschil volgens de algemene regels.
Indien de termijn werkelijk is verstreken, en de gedaagde heeft dit aangegeven, dan is deze omstandigheid grond voor weigering om aan de gestelde eis te voldoen. In dit geval hebben andere omstandigheden van het geval geen juridische betekenis, maar een vereiste is een verklaring over het verstrijken van de verjaringstermijn, gedaan voordat de definitieve beslissing over de zaak wordt genomen.
Kenmerken van het verloop van de verjaringstermijn
De verjaringstermijn kan worden geschorst of gestuit bij het zich voordoen van de in de wet genoemde omstandigheden. De gespecificeerde termijn stopt dus bij het optreden van buitengewone omstandigheden die de moderne indiening van een vordering bij de rechtbank verhinderden. Ook de aanwezigheid van eiser in de krijgsmacht in oorlogstoestand wordt als zwaarwegend beschouwd.
Ten slotte kan de opschorting van de termijn het gevolg zijn van een surseance van betaling op de nakoming van de overeenkomstige verplichtingen of de opschorting van de normatieve handeling die de relatie tussen partijen beheerste. De genoemde omstandigheden moeten zich in de laatste zes maanden van de looptijd hebben voorgedaan. Bovendien wordt de looptijd onderbroken en begint deze weer te stromen bij eventuele erkenning van de schuld door de debiteur zelf.
