Aan het begin van het nieuwe millennium werd het begrip 'competentiegerichte benadering' enorm populair. Nu is het precies dit principe van het organiseren van het onderwijssysteem dat is aangenomen in alle landen die deelnemen aan het Bologna-akkoord. Het begon zich echter veel eerder te vormen, in het midden van de vorige eeuw.
Een paar decennia geleden moest een afgestudeerde van een instelling voor hoger onderwijs beschikken over een strikt gedefinieerde hoeveelheid kennis, vaardigheden en capaciteiten. Wat de universiteit hem gaf, kwam volledig overeen met de normen van de werkplek die de afgestudeerde moest bezetten. In de omstandigheden van de Sovjet-planeconomie was dit een positieve ontwikkeling. Maar vergelijkbare principes werden gevolgd in landen met marktrelaties. Als gevolg hiervan bleek een jonge ingenieur of wetenschapper met een hoge kwalificatie niet voorbereid op veranderingen in economische omstandigheden. De competentiegerichte benadering werd geleidelijk en vrij langzaam gevormd. De eerste stappen kunnen worden beschouwd als de opleiding van specialisten met verschillende gerelateerde specialiteiten. Om competitief te zijn op de arbeidsmarkt moet een moderne specialist zich snel kunnen omscholen en aanpassen aan veranderende omstandigheden. Het onderwijsparadigma moet ook overeenkomen met deze kenmerken van de moderne situatie. Economische omstandigheden veranderen iets sneller dan de hogere en zelfs meer middelbare school, daarom is de belangrijkste taak van een moderne onderwijsinstelling om te leren hoe te leren. Tegelijkertijd wordt niet een strikt gestandaardiseerde hoeveelheid kennis gegeven, maar competenties op bepaalde werkterreinen. De afgestudeerde past zijn kwalificaties zelf aan de eisen van een bepaalde werkplek aan. Hij bepaalt zelf op welk gebied hij diepere kennis nodig heeft. De onderwijsinstelling vormt de vaardigheden van studenten voor individuele niet-standaard oplossingen. De competentiegerichte benadering omvat niet alleen training, maar ook de opvoeding van het individu. De specialist moet weten tot welke gevolgen zijn handelen zal leiden en daarvoor verantwoordelijkheid kunnen dragen. Dit vereist het vermogen om de situatie snel en volledig te beoordelen. Wat betreft de organisatie van het onderwijsproces met een competentiegerichte benadering, zijn vooraf duidelijke en vergelijkbare beschrijvingen opgenomen van wat een persoon zal weten en kunnen doen na het voltooien van de opleidingscursus. Deze aanpak maakt het op zijn beurt mogelijk om de opleidingsprogramma's die in verschillende landen worden gevolgd, te vergelijken. Deze aanpak werd de basis van de Bologna-overeenkomst. De gestandaardiseerde beoordelingsmethoden worden descriptoren genoemd. Nu worden ze gebruikt in instellingen voor secundair onderwijs. De competentiegerichte benadering dringt stilaan door in de school. Bijzondere aandacht wordt besteed aan interdisciplinaire verbindingen, de ontwikkeling van zelfstudievaardigheden, de vorming van logisch denken, waardoor de student zelfstandig informatie kan zoeken en evalueren. Dit onderwijsparadigma zorgt voor de continuïteit van verschillende onderwijsniveaus.
