Als twee hooligans besluiten hun kracht en vechtkwaliteiten op straat te meten en een van hen raakt gewond, dan moeten ze naar de gewone rechtbank. Misschien zelfs geboeid. Als twee mensen niet in staat zijn om de huishoudelijke bezittingen gelijkelijk te verdelen, worden ze opgewacht in de rechtbank van de magistratuur. En als dezelfde twee, die vertegenwoordigers zijn van verschillende ondernemingen, de eigendommen op veel grotere schaal verdelen, dan hebben ze een directe weg naar de arbiter. Of - naar arbitrage.
Groetjes uit Frankrijk
Onze tijdgenoten danken de opkomst van arbitrage aan de Fransen. Het was hun term 'eerlijke beslissing' (in het Frans klinkt het als arbitrag), die werd gebruikt bij geschillenbeslechting en de primaire basis werd van de huidige talrijke arbitragehoven. In het begrip van mensen die in de 21e eeuw leven, is arbitrage een juridische organisatie die economische en andere commerciële geschillen tussen particuliere ondernemers en rechtspersonen behandelt. Ze hebben uitsluitend te maken met zakendoen. Bijvoorbeeld als een bank of fabriek failliet wordt verklaard.
Simpel gezegd, de belangrijkste functie van het scheidsgerecht en zijn rechters is om geschillen tussen drie categorieën cliënten in detail te onderzoeken en te arbitreren: particuliere ondernemers, rechtspersonen en overheidsinstanties (bijvoorbeeld belastinginspecties of douane). De enige uitzondering op de algemene regels is dat arbitrage er niet voor terugdeinst om de zaken te berechten van gewone mensen die zich ook failliet willen verklaren. Nog niet zo lang geleden werd particulier faillissement niet zozeer in de mode als nodig was. Vooral na de opkomst van instellingen voor bankieren en hypotheken.
De bevoegdheid van arbitrage omvat ook geschillen tussen aandeelhouders en eenvoudigweg deelnemers aan verschillende LLC's en OJSC's. Bovendien, zowel onderling als met hun bedrijven over zaken als de uitkering van dividend of de verkrijging van aandelen. Evenals het in behandeling nemen van claims van burgers en collectieven die naar hun mening een onterechte weigering hebben gekregen om zich als particuliere ondernemer of organisatie te registreren.
Rechtbank, maar niet hetzelfde
Degenen die arbitrage beschouwen als iets van een autoritair-repressieve schijn van een gewone rechtbank, vergissen zich zeer. Er zijn geen handboeien met tralies, geen politiebewaking, alles wordt beslist op een uitsluitend vreedzame en humane manier. En de belangrijkste actoren in dergelijke processen zijn meestal niet de partijen zelf of de officier van justitie, niet de bedrijfsleiders, die vaak niet eens naar de rechtszaal komen, maar hun advocaten of speciaal ingehuurde bedrijfsadvocaten.
Onder de belangrijkste verschillen tussen arbitrage en andere rechtbanken is het toegestaan om veel kortere voorwaarden te onderscheiden; regeling van de orde door de arbitrageprocedurecode van de Russische Federatie; formalisering van eisen; speciale en speciale procedure om iemands zaak te bewijzen; uniformiteit van procedures in als soortgelijk erkende geschillen.
Arbitrage als activiteit
Arbitrage heeft een tweede betekenis. Het wordt de methode zelf genoemd om geschillen tussen mensen of organisaties te regelen. Bijvoorbeeld sporten. Het is omwille van hem dat de disputanten een beroep doen op de officiële diensten, niet van de rechtbanken, maar van particulieren of geselecteerde arbiters. Die laatste werden trouwens ooit arbiters genoemd.
Trouwens, arbitrage wordt ook wel niet-speculatieve financieringslogistiek van de ene valutamarkt naar de andere genoemd. Het belangrijkste doel is om winst te maken met het verschil in wisselkoersen, in rentetarieven of in consumentenprijzen.
