Indien geleid door de bepalingen van art. 421 van het burgerlijk wetboek van de Russische Federatie, kan een dergelijk civielrechtelijk document als een intentieovereenkomst worden geclassificeerd als een niet nader genoemd contract. Het verschilt van het voorlopige contract door het ontbreken van duidelijk omschreven essentiële voorwaarden.
Kenmerken van een intentieovereenkomst
Aangezien burgers en rechtspersonen volgens het burgerlijk wetboek van de Russische Federatie vrij zijn om contracten in welke vorm dan ook te sluiten, is een intentieovereenkomst niet in strijd met de wet en hoewel het in wezen sterk lijkt op een voorlopig contract, is het helemaal niet. Het schrijft alleen de wil van de partijen voor om in de toekomst een transactie af te sluiten of om gezamenlijk dit of dat soort activiteiten uit te voeren. Er worden in de regel geen specifieke data in vermeld.
Bovendien voorziet de intentieovereenkomst niet in duidelijk omschreven verplichtingen van de partijen ten opzichte van elkaar en de voorwaarden van dit document, er is geen detaillering van de samenwerkingsprocessen die in het document worden vermeld. Het voorziet niet in sancties voor overtreding van de voorwaarden, er is geen lijst van overmachtsituaties. Het is eerder niet opgesteld als een rechtshandeling, maar als een verklaring die officieel de goodwill van de partijen vastlegt en hun interesse in elkaar aantoont.
Waarom moet je een intentieverklaring ondertekenen?
Meestal gaat zo'n document vooraf aan het sluiten van bijzonder grote transacties en kunt u verschillende doelen bereiken. Ten eerste is het in dit document in meer of mindere mate mogelijk om vooraf bepaalde afspraken tussen partijen vast te leggen, opties uit te sluiten die beide partijen onaanvaardbaar vinden, of die punten op te nemen waarover geen meningsverschillen bestaan. In de intentieverklaring kunt u de vooraf vastgestelde prijsklasse weergeven, de leveringsvoorwaarden overeenkomen, onderhandelen over de omstandigheden die tot verdere onderhandelingen zullen leiden.
Ten tweede is de intentieovereenkomst representatief van aard en heeft het een psychologische impact op de partijen bij het onderhandelingsproces. Dit document, dat geen juridische gevolgen heeft, is wat vroeger een 'koopmanswoord' werd genoemd - een soort reputatieovereenkomst, een prestigeovereenkomst. Weigering om te voldoen aan de voorwaarden die in deze overeenkomst worden gesteld, kan worden aangevochten door middel van een stilzwijgend beroep op een derde partij, bijvoorbeeld een investeerder, een ondernemer. Dit soort gedrag wordt altijd bekend in het bedrijfsleven, waardoor het vertrouwen in de partij die de eerder gemaakte afspraken heeft verwaarloosd, afneemt. Daarom is de intentieovereenkomst een behoorlijk belangrijk en levensvatbaar document dat het recht heeft om civielrechtelijke overeenkomsten vast te stellen.
