De privatisering, die sinds 1991 aan de gang is en meerdere malen is uitgebreid, wordt nu al als een permanent fenomeen ervaren. En ondertussen loopt de geldigheidsduur weer af. Het lijkt erop dat deze keer de privatisering definitief zal eindigen op 1 maart 2015. Maar de wetgevers hebben sommige categorieën burgers de mogelijkheid gelaten om in de toekomst gebruik te maken van hun recht op privatisering.
Wat is privatisering?
Door privatisering kunnen burgers die in een staats- of gemeentelijk woningbestand wonen op grond van sociale huurovereenkomsten deze woningen gratis registreren, zowel in gedeeld eigendom als in eenmanszaak. Zo hebben burgers, nadat ze eigenaar zijn geworden van hun appartementen of kamers, het recht om er naar eigen goeddunken over te beschikken: kopen, ruilen, verkopen, schenken of nalaten.
Natuurlijk heeft privatisering zowel plussen als minnen - nu valt de zorg voor de territoria en gemeenschappelijke ruimtes, evenals de revisie van het huis, op de schouders van de eigenaren, waardoor het bedrag aan energierekeningen stijgt. Maar het moet worden toegegeven dat met de constant hoge huizenprijzen die kenmerkend zijn voor de Russische onroerendgoedmarkt, je eigen huisvesting een goede bron van inkomsten wordt.
Volgens de statistieken heeft ongeveer 90% van de burgers die in aanmerking komen voor privatisering er inmiddels al gebruik van gemaakt. De rest heeft blijkbaar al resoluut besloten om het uit de gemeenten te verwijderen. Maar de wetgevers, die de periode van privatisering beperkten, voorzagen in de mogelijkheid ervan voor sommige sociaal onbeschermde categorieën burgers, voor wie hun eigen huisvesting niet slechts een droom mocht blijven.
Voor wie de privatisering is verlengd
Sinds maart 2015 kunnen burgers die voor die datum worden erkend als woningzoekende, nog steeds gratis gemeentelijke woningen inschrijven. De huisvestingscode die vandaag van kracht is, deel 1 van artikel 51, omvat de volgende categorieën burgers:
- wie geen woning bezit;
- die geen gezinslid is van de eigenaar van de woning of de huurder die deze huurt volgens de sociale huurovereenkomst;
- wie huisvesting heeft, maar de totale oppervlakte kleiner is dan die welke door sociale normen als registratie is vastgesteld;
- die in panden woont die niet voldoen aan de gestelde technische en sanitaire eisen;
- die in een gemeenschappelijk appartement woont, waar mensen zijn die lijden aan ernstige vormen van chronische ziekten, waarbij samenleven in één appartement gewoon gevaarlijk is.
Besloten werd om het recht op privatisering uit te breiden tot degenen op de wachtlijst die sinds 1979 in gemeenten zijn ingeschreven, veteranen van de Grote Vaderlandse Oorlog en daarmee gelijkgestelde personen, bewoners van nood- of bouwvallige huizen, armen. De overige burgers die eigenaar willen worden, kunnen hun appartement alleen tegen marktwaarde van de gemeente kopen.
